Rudolf, nudny renifer – Rozdział 2 [18+]

 

Rudolf, nudny renifer

    Po zakończonej fiaskiem rozmowie z Nickiem jedyne, na co mam ochotę, to wrócić do domu, zmyć z siebie tę imprezę i iść spać. Sam. Jak zawsze, odkąd zostawił mnie mój były…

    Nagle coś ciężkiego ląduje na moich kolanach, a mój nos wypełnia zapach ciasteczek spekulatius. Przez szczelinę między czapką a brodą widzę jasne loki, a potem… oczy o barwie roztopionej czekolady.

    – Hej, Święty Mikołaju – mamrocze. – Przepraszam, eeee, Balduin. Mogę cię o coś zapytać?

    O wszystko. Czekaj, jak on mnie nazwał? Baldu… Jasna cholera! Mężczyzna moich marzeń siedzi na moich udach i myśli, że jestem kimś innym. Mruczę coś na zgodę. Alarm ryby rozdymki. Znowu nie mogę nic z siebie wydusić.

    – Więc… – Nick nad czymś się zastanawia. Nie jest ciepły, on dosłownie płonie. Gorąco emanujące z jego pośladków przepala moje uda i całe ciało. – Ja… Więc… Przepraszam, jestem troszkę pijany. Praktycznie nigdy nie piję, tylko…

    Brzmi, jakby był naprawdę zdesperowany. Pochyla się bliżej. Zupełnie jak przed chwilą. Czuję ulgę, że ten głupi pas trzyma Nicka z dala od mojego brzucha, bo inaczej… Eee… To moją „laskę cukrową” by poczuł. Cholera. Nie mogę oddychać.

    – Twój kumpel Rudolf – szepcze i przysuwa się jeszcze bliżej. Zapach ciasteczek spekulatius i świątecznego ponczu owiewa moją twarz. Pyszne. – On… Czy on mnie nie lubi?

    „Wręcz przeciwnie!” – chcę powiedzieć, ale jak zwykle nie mogę.

    – Pytam, bo… Właśnie próbowałem z nim porozmawiać, cóż, nie po raz pierwszy zresztą, ale on… Myślę, że mnie nienawidzi. – Teraz Nick brzmi smutno. Nie smuć się, Nick! – Zwykle nawet się do mnie nie odzywa, a tym razem było jeszcze gorzej i… Cóż, wydaje się taki zimny, ale… – Widzę podskakujące jabłko Adama. Znowu przygryza wargę, przesuwa ciężar ciała, a moja „laska cukrowa” się cieszy. – Wiesz, w pewnym sensie go lubię. – Jego zaczerwienione od alkoholu policzki przybierają jeszcze ciemniejszy kolor. – Zawsze tak było. Pierwszego dnia potknąłem się, wpadając mu w ramiona, a potem… Nie wiem. Spojrzałem mu w oczy i nagle potrafiłem jedynie bełkotać jakieś bzdury. Kiedy jest w pobliżu, nie potrafię wydusić z siebie żadnego sensownego słowa, a tak bardzo bym chciał… – Odchrząkuje. – Przepraszam, nie chciałem zwalać ci tego na głowę. Chciałem tylko… Chciałem tylko zapytać, czy… – Patrzy na mnie z taką nadzieją, że serce dosłownie mi zamiera. – Czy on kiedykolwiek coś o mnie mówił? Cokolwiek?

    Gapię się na niego. Kurwa! Całe moje ciało mrowi i buzuje jak rój pszczół i… Co? Co powiedzieć? Chce mi się płakać ze szczęścia, ale ta głupia ryba rozdymka…

    – Więc… – dukam. – Może powinieneś…

    Wyraz jego twarzy się zmienia, gdy dociera do niego mój głos. Jego oczy stają się okrągłe, potem je mruży i w końcu po raz pierwszy widzi mnie prawidłowo. Na jego twarzy pojawia się przebłysk rozpoznania. A wtedy znikąd pojawia się Balduin i klepie mnie po ramieniu.

    – Dzięki za wsparcie, Rudi! – krzyczy mi do ucha. – Wygląda na to, że dobrze ci idzie!

    Nagle moje kolana znów stają się lekkie. Nick spadł. Z podłogi patrzy na mnie z otwartymi ustami i przerażoną miną. Potem cofa się o kilka kroków, staje na nogi i ucieka między tańczących. Jego twarz przypomina dojrzałego pomidora.

    Podskakuję i potykam się o te cholerne spodnie.

    – Pieprzony kostium! – przeklinam, upadając na podłogę.

    Balduin się śmieje. Wstaję, ale w tych głupich spodniach z oponą i cholernych kozakach nie mogę chodzić. Zdejmuję je więc. Biegnę za Nickiem w samych bokserkach, skarpetkach i górze od kostiumu. Kiedy przedzieram się przez tłum tańczących, śledzą mnie ich przerażone spojrzenia.

    Gdzie on się podział? I dlaczego uciekł? Cóż, ja nie postąpiłbym inaczej. Co za stek bzdur. Tak… Lubi mnie! Dzika radość przeszywa moje ciało, gdy wybiegam na dziedziniec. Półnagi.

    Mimo zimowego chłodu na zewnątrz stoją palacze. Dziedziniec jest duży, ciemny i otoczony wysokimi murami. Ogromne donice, krzewy, trzciny i drzewa zasłaniają mi widok na tyły. Ale to zamknięta przestrzeń. Nick nie jest w stanie uciec.

    – Niezły tyłek, Święty Mikołaju – bełkocze Sandra, wydychając dym. – Trenujesz?

    – Oczywiście, w końcu wykonuję siedzącą pracę… Widziałaś, dokąd poszedł Nick?

    – W tamtą stronę. – Wskazuje papierosem najciemniejszą część dziedzińca.

    Doskonale. Z walącym sercem maszeruję najpierw po żwirowej ścieżce, a potem po trawie.

    – Nick? – wołam.

    Pochłania mnie ciemność. Gdy tylko moje oczy się do niej przyzwyczajają, przedzieram się przez gęste drzewa. Na końcu muru dostrzegam coś jasnego. Po lewej i prawej stronie ciemnego pnia. Koszula Nicka. Unoszący się obłok oddechu. Stoi ukryty za zbyt cienkim drzewem.

    – Nick? – Wołam, tym razem ciszej. – Widzę cię.

    – Wiem o tym – mówi. – Ja… Eee… Zazwyczaj jestem bardzo dojrzały. Szczerze.

    Słyszę głębokie westchnienie, a potem biel się porusza. Nick wychodzi zza pnia, dostrzega mój zdekompletowany strój i się potyka.

    – Eeee… – mówi. – Co…?

    – W tych spodniach nie mogłem chodzić – próbuję wyjaśnić. Cholera. Właściwie to dość żenujące. Ryba rozdymka wróciła i próbuje mnie udusić.

    – Rozumiem. – Kiwa powoli głową. – Eee… Przepraszam, ja… Chciałem… Nie wiedziałem, że to ty.

    Swoimi dużymi dłońmi przejeżdża po twarzy. Kolana mi się trzęsą, bo ten gest jest tak cholernie, cholernie, cholernie seksowny. Na dodatek jest naprawdę zimno.

    Patrzy na mnie z żałosnym uśmiechem.

    – Przykro mi, że dowiedziałeś się w ten sposób. Chciałem porozmawiać z tobą wcześniej, ale nie dałem rady, bo byłeś taki… Taki…

    – Taki głupi? – Kiwam głową. – To prawda.

    I zanim zdążę powiedzieć więcej jakichś bzdetów i wszystko zepsuć, decyduję się zamknąć usta. Przechodzę przez kawałek dzielącej nas trawy. Ostrożnie, żeby go nie wystraszyć, kładę obie dłonie na jego policzkach. Jego skóra wręcz płonie pod moimi dłońmi. Ciemne oczy patrzą na mnie, ale on się nie cofa, a potem… dotykam ustami jego warg. Przynajmniej w teorii. W praktyce przeszkadza mi głupia mikołajowa broda. Całuję go przez białe, syntetyczne włókna i od razu czuję część z nich w ustach.

    – Pieprzony kostium – klnę i zrywam z głowy brodę, perukę i czapkę.

    Lodowate nocne powietrze owiewa mi spoconą głowę. Czy znowu zrobiłem z siebie głupka? Powiedział, że mnie lubi, ale to nie znaczy… Może po prostu interesuje go przyjaźń ze mną…

    Rozmyślania urywają się, bo nagle mnie obejmuje. Silne ramiona Nicka otaczają moją szyję, jego ciepłe ciało przyciska się do mojego, a te pełne, gorące usta wpijają się w moje.

    – Nareszcie – myślę i tonę. Delektuję się najlepszym pocałunkiem ze wszystkich, aż nie zostaje ze mnie nic poza sercem, które chce mi rozerwać klatkę piersiową, i nosem pełnym zapachu ciastek. Reszta zamienia się w budyń i rozpływa. Przynajmniej takie mam wrażenie. W rzeczywistości dość pijany Nick mnie obściskuje, a ja zapominam, że stoję na mrozie w obciachowym kostiumie. Nawet jeśli odmarzają mi palce u stóp.

    Jego oczy błyszczą, gdy się ode mnie odsuwa. O Boże! Pojawiają się dołeczki. Głębsze, niż kiedykolwiek widziałem.

    – Ty… Eee… – Potrząsa głową i całuje mnie ponownie.

    I jest jeszcze lepiej. Tym razem słyszę świąteczne dzwoneczki. Ogłuszające i cudowne. Udaje mi się nawet wyjść mu naprzeciw. Choć moje usta nie radzą sobie z mówieniem, to potrafią działać inaczej. Całuję Nicka w sposób, który nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, co o nim myślę.

Kiedy się od siebie odrywamy, obaj ciężko dyszymy.

– Ja… Naprawdę myślałem, że mnie nie lubisz – mówi. – Zawsze byłeś taki zimny i… Zwykle nie lubię, gdy ludzie traktują mnie w ten sposób, ale miałem jakieś przeczucie…

    – Cóż. – Biorę głęboki oddech. – Może po prostu odebrało mi mowę. Nie mogłem… Nigdy się nie odważyłem… No wiesz…

    Więc w końcu. Nick jest szczęśliwy. Nie da się tego nie zauważyć. Jego uśmiech jest tak cholernie słodki, że muszę go złapać i popchnąć na mur. Nie narzeka. Nie, po prostu chwyta mnie jeszcze mocniej i wsuwa swoje udo między moje nogi. Słyszę zaskoczone sapnięcie.

    – Hej, Święty Mikołaju – szepcze mi do ucha. – Dlaczego masz tak twardą laskę?

    Udaje mi się nie zakrztusić. W końcu.

    – Cóż… – Odchrząkuję. – Przecież przed chwilą na moich kolanach siedział bardzo atrakcyjny mężczyzna i…

    Gdzie on się podział? Och, tam na dole. Nick opadł na kolana i opierając się plecami o ścianę, przygląda się moim bokserkom. A raczej ich zawartości.

    – Nieźle, kochany Święty Mikołaju. – Błyskające zęby i dołeczki w policzkach.

    – Dziękuję, Nikolaus. – Mam nadzieję, że ta świąteczna seksowna rozmowa wkrótce się skończy. Po pierwsze jestem w tym okropny, a po drugie ciężko mi się na niej skoncentrować.

    – Chcesz poznać sekret? – Uśmiecha się. – Taki, który oprócz ciebie zna tylko kierowniczka Działu Kadr? Ja naprawdę mam na imię Nikolaus [Mikołaj].

    – Aha. – Co, do diabła, powiedzieć? – Lubię Mikołajki, eee… czekoladowe Mikołajki.

    Świetnie. Cudownie. Ale Nick uśmiecha się do mnie, jakbym powiedział coś mądrego. A potem ściąga mi bokserki.

    – Wolę laski cukrowe – mówi i na tym rozmowa się kończy.

    Usta Nicka są pełne, a ja jestem całkowicie pochłonięty wydawaniem z siebie jęków. Jest niesamowity. Gorący, mokry i ciasny. Jego język pracuje nade mną z taką rozkoszą, jakbym był tam zrobiony z cukru. Czuję jego pieszczoty na moim twardym członku i muszę przygryzać wargi, by powstrzymać pełen pożądania krzyk. Gdzieś za mną, po drugiej stronie dziedzińca wciąż stoją palacze. Czy oni coś podejrzewają? Zastanawiam się, czy coś widzą, mimo że jesteśmy dobrze ukryci… Nick zwiększa nacisk, a ja przestaję myśleć. Zamiast tego poruszam ostrożnie biodrami, a kiedy warczy zachęcająco, z rozkoszą wbijam się w rozżarzoną jaskinię.

    – Nick – sapię. – Nick, Nick, Nick…

    Nie mogę uwierzyć, że to on tam klęczy. Ten, którego loki są tak jedwabiste między moimi palcami, którego dłonie na moich nagich pośladkach wysyłają dreszcze w dół mojego kręgosłupa i którego usta katapultują mnie w kosmos i z powrotem. Jeśli jeszcze trochę bardziej…

    Prawą ręką opieram się o lodowatą ścianę, lewą sięgam do jego loków, a wtedy orgazm przeszywa mnie na wskroś. Chwytam Nicka za głowę i wysuwam się z niego. W samą porę. Gwiazdy rozbłyskują mi pod powiekami. Wyginam się, a chwilę później policzek Nicka i ściana wyglądają tak, jakby były pokryte lukrem. Oberwało się też kilku lokom.

    Delektuję się pulsującymi falami rozkoszy i cicho jęczę, gdy Nick dłonią wydobywa ze mnie ostatnie krople. Nawet w ciemności mogę wyraźnie rozpoznać dwie rzeczy: spore wybrzuszenie w jego spodniach od garnituru i jego spojrzenie. Nie mogę się mylić. To spojrzenie… jest pełne uczucia. Jakby w jego czekoladowych oczach płonęło tysiąc spadających gwiazd. Opadam na kolana i całuję go raz za razem.

    – Dziękuję – mruczę. – Dziękuję… Marzyłem o tym.

    To było zbyt tandetne. Ale Nick znów jest szczęśliwy. Odwzajemnia pocałunek tak gwałtownie, że przetaczamy się po lodowatej ziemi. Uświadamiam sobie, jak bardzo jest tu zimno. Mróz szczypie moją skórę, a z pełnych ust Nicka unosi się para.

    – Zi-zimno – mówi. – Ja… Cóż, powinieneś to wiedzieć… Zazwyczaj tak do tego nie podchodzę, wiesz? Właściwie… jestem zupełnie inny.

    – Ja też – zapewniam. – Zwykle nie jestem kompletnym idiotą, który nie potrafi wydusić z siebie słowa, stojąc przed mężczyzną swoich marzeń.

    – Mężczyzną marzeń? – Dołeczki. Dołeczki! Rozpływam się!

    – Cz-czy powinienem od razu ci się odwzajemnić? – pytam, szczękając zębami. – A może pójdziemy do mnie? Nic nie piłem i jestem całkowicie zdolny do prowadzenia pojazdu.

    – Tak. – Ochoczo kiwa głową. – Ja jestem zalany i kompletnie durny, więc eee… Tak.

    – Cudownie! – Podrywam się na nogi. Prawie potykam się o bokserki, które owinęły się wokół moich kostek. Nickowi udaje się mnie złapać.

    Trzeba przyznać, że to trochę krępujące wracać bez spodni. Nick oferuje mi swoje, ale nie ma mowy, żebym je przyjął.

    Pani Grobenolmer stoi na zewnątrz z innymi palaczami, kiedy wyłaniamy się z krzaków. Wszyscy gapią się na nas jak na dzikie niedźwiedzie. Co najmniej. Odrzuciwszy głowę do tyłu, pani Grobenolmer głośno się śmieje. Ślady na jej szyi podejrzanie przypominają malinki.

    – No i co, Nick? – ryczy. – Ruszyłeś w końcu do przodu?

    Nick robi się ogniście czerwony. Wykonuje obronne gesty rękami, ale to nie powstrzymuje pani Grobenolmer.

    – Przestaniesz w końcu irytować nas pieśniami pochwalnymi na temat jego pięknych oczu?

    Mimo wszystko jestem zdumiony, kiedy to na mnie wskazuje. Moje oczy są szare. Nic w nich ładnego. Grobenolmer zmienia głos i nagle brzmi jak zabujana dziewczyna.

    – Są raczej grafitowo-szare, nie, stalowo-szare, nie, bardziej takie…

    – Już naprawdę wystarczy! – przerywa jej Nick, którego rumieńce dotarły do szyi.

    Grobenolmer jest zbyt pijana, by odpuścić.

    – Oooch! I on jest poważny – kontynuuje kobieta. – Taki poważny! Lubię poważnych facetów, a sam jestem taki chaotyczny, jak on mnie w ogóle polubi?

    Krępująca cisza. Grobenolmer się kiwa. Pozostali gapią się gdziekolwiek, a Nick spogląda na palce u stóp.

    – Przez cztery miesiące opowiadałem Balduinowi o twoich czekoladowych oczach – mówię pocieszająco. – A on już po pierwszym razie kazał mi nigdy więcej tego nie robić.

    – Naprawdę? – Na jego ustach pojawia się ostrożny uśmiech.

    Odchrząkuję.

    – Naprawdę.

    Nick chwyta mnie za rękę i pociąga za sobą, mijając panią Grobenolmer i cały gang. Zabrawszy swoje ubrania, wciskam Balduinowi pieniądze na taksówkę, a po chwili siedzimy już z Nickiem w moim samochodzie, pędząc przez noc i na całe gardło śpiewając kolędy.

    Kiedy docieramy do drzwi wejściowych, Nick zdążył już zdjąć ze mnie koszulę. Chociaż kilka guzików odpadło, nie narzekam. Mogę nawet wiwatować, gdy pierwszy z nich stuka o schody. Tego wieczoru dużo wiwatuję. I następnego. Tak, cały weekend jest niezwykle ekscytujący i okazuje się, że Nick i ja cudownie do siebie pasujemy. Wewnątrz, na zewnątrz i w ogóle. Twierdzi nawet, że pachnę piernikami, co jest zbyt piękne, by było prawdziwe.

    W poniedziałek o całe 10 minut spóźniam się do pracy, ale w najmniejszym stopniu mi to nie przeszkadza.

KONIEC

Tłumaczenie: Juli.Ann

Korekta: paszyma

Poprzedni  👈   

Kochani 💜

Dotarliśmy do ostatniego rozdziału naszego adwentowego kalendarza. 

Mamy nadzieję, że te opowieści przyniosły Wam radość i wprowadziły odrobinę świątecznej magii do codzienności. Dziękujemy, że byliście częścią tej wyjątkowej podróży, czytając i dzieląc się swoimi wrażeniami.

Niech nadchodzące Święta Bożego Narodzenia 🎄 będą pełne ciepła, miłości i chwil spędzonych z bliskimi. 

A jeśli kiedyś zapragniecie wrócić do tych historii, zawsze będą tu czekać, by znów ożywić świątecznego ducha.

Z całego serca ❤️ życzymy Wam Wesołych Świąt i mamy nadzieję, że spotkamy się przy kolejnych projektach!