SE [Tom 1] – Rozdział 6.3

 

<100>

 

    Sangwoo wpatrywał się w ekran komórki. Po kilkukrotnym przeczytaniu dwóch krótkich wiadomości dotknął klawiatury i przez chwilę się zawahał.

    „To świetnie”, „Cieszę się”, „Proszę, zrób tak również jutro i pojutrze”…

    Student pisał i kasował odpowiedzi, które zamierzał wysłać Jaeyoungowi. Ostatecznie zdecydował się jedynie na krótkie: „Tak”, po czym wrzucił telefon do plecaka.

    Jang Jaeyoung najwyraźniej bardzo się pomylił. A może jak zwykle tylko sobie żartował? Co on tak właściwie miał na myśli? Dlaczego, do cholery, Sangwoo miałby być rozczarowany jego nieobecnością? To będzie przecież wspaniałe uczucie móc siedzieć na zajęciach bez nieustannie przeszkadzającego mu osobnika.

 

    Return 0;

    – Cześć, Sangchoo* oppa. – Jihye przywitała go przezwiskiem, siadając obok.

    (*dla przypomnienia – Sangchoo oznacza sałatę).

    Zostało jeszcze 15 minut do rozpoczęcia zajęć z „Teorii kultury”. Odwzajemniając pozdrowienie, informatyk skinął głową. Oczy chłopaka powróciły do wysokiego stosu książek i materiałów o tematyce humanistycznej.

– Do egzaminu jeszcze daleko, ale widzę, że już teraz bardzo ciężko się uczysz.

    – Robię to z wyprzedzeniem.

    – Też bym tak chciała, ale mi się to nie udaje.

    Siedząca obok studentka wciąż paplała, ale nie przeszkadzało mu to nawet w połowie tak bardzo jak wtedy, gdy Jaeyoung spał. Sangwoo westchnął w duchu, ponieważ ostatnio senior rozpraszał go nawet wtedy, gdy był nieobecny.

    – Oppa, wydajesz się być w kiepskim nastroju.

    Sangwoo zignorował jej słowa.

    – Pokażę ci zdjęcia. Zaraz poczujesz się lepiej.

    Jihye podsunęła mu telefon. Sangwoo z absolutnie obojętnym wyrazem twarzy spojrzał na kilka zdjęć małego białego pieska.

    – I co? Nie podobają ci się? A co powiesz na to?

    Następna fotografia przedstawiała rudego kota. Sangwoo tylko czekał, aż dziewczyna przebrnie przez wszystkie zdjęcia. Zanim to się jednak stało, ujrzał coś, co przykuło jego uwagę.

    – Czekaj, co to było?

    – Co? Ach, zrobiłam zrzut ekranu podczas zakupów online, ale umieściłam tę fotkę w złym folderze.

    Jihye powróciła do poprzedniego zdjęcia i stuknęła palcem w ekran. Oczom Sangwoo ukazała się klawiatura. Student powiększył mały obrazek i przyjrzał mu się bardzo uważnie. Dostrzegł specjalną edycję Ninja Tenkiris. Każdy klawisz miał oryginalny, czarno-żółty kolor podświetlony diodami LED.

    – To Philcom ac8990 Honeybee Edition.

    – Co?

    – Jest trochę droga, ale wykorzystuje przełącznik Berry 4*, więc jest dość trwała. Ma niezły czas reakcji i można także równocześnie wprowadzać dane, więc jest po prostu przyzwoita pod wieloma względami. Prawdopodobnie będziesz mogła używać tej klawiatury przez długi czas. Zastanów się trochę nad diodą LED. Osobiście doprowadza mnie to do szału. Jaki typ przełącznika wolisz?

    (*Opisywany przełącznik jest w rzeczywistości przełącznikiem Cherry MX, ale być może ze względu na prawa autorskie sprytnie nazwano go przełącznikiem „Berry”).

    – Ach... A który jest dobry, jeśli planuję pracować nad dokumentami?

    – W takim razie wybierz przełącznik dotykowy, który jest niesłyszalny. Jeśli nadal chcesz wyraźnie czuć klawisze, to miękki przełącznik byłby dla ciebie najlepszy. Gracze zazwyczaj preferują przełączniki liniowe.

    – Naprawdę? Powinnam kupić tę klawiaturę?

    Sangwoo odpowiedział po chwili namysłu:

    – Ta kosztuje 198 000 wonów (ok. 595 zł). Czy to dobra cena? Hm… Weszła do sprzedaży dawno temu, więc jest sporo używanych. Możesz dostać jakąś w dobrym stanie nawet za około 100 000 wonów  (ok. 300 zł).

    – Naprawdę? Jak działają transakcje z używanymi towarami?

    Sangwoo spędził resztę czasu, dając jej wskazówki dotyczące handlu z drugiej ręki. Jihye przytakiwała, słuchając z zapałem, a nawet robiła notatki, co sprawiło, że informatykowi trudno było przestać.

    – Oppa, nie ma niczego, czego byś nie wiedział!

    – Wcale nie.

    Profesor wszedł do klasy, gdy Jihye powiedziała coś dziwnego. Sangwoo natychmiast odwrócił się do swojego podręcznika. Minutę po rozpoczęciu zajęć dziewczyna położyła coś na książce Sangwoo. Była to notatka, którą zrobiła na kartce wyrwanej z zeszytu. Chłopak omal się nie wkurzył, ponieważ myślał, że położyła tam jakiś śmieć, ale kiedy uważniej się przyjrzał, dostrzegł litery.

    [Sangchoo oppa ^-^ dziękuję, że podałeś mi tak przydatne informacje!!! Jeśli jest coś, czego nie wiesz, to proszę, po prostu mnie zapytaj. Chciałabym być pomocna * _*]

    Sangwoo dopisał na końcu notatki „Jasne”, po czym oddał ją Jihye. Jednak część jego umysłu pochłonięta była pewnym pytaniem. O co mógłby zapytać Jihye? Gdy czegoś nie wiedział lub czegoś potrzebował, zwykle sprawdzał w książkach albo szukał w internecie. Jako studentka nauk humanistycznych Ryu Jihye wyraźnie lepiej rozumiała temat „Teorii kultury” niż Sangwoo, ale wciąż była tylko studentką tak jak on. Nie była w stanie dostarczyć mu więcej informacji niż zbiorowa inteligencja, która istniała w internecie lub w profesjonalnych książkach. Po zastanowieniu Sangwoo przypomniał sobie o czymś, co Jihye istotnie wiedziała o wiele lepiej od niego.

    Będzie musiał zapytać ją podczas przerwy.

    Informatyk zanotował to w myślach, po czym skupił się na zajęciach.

 

    Return 0;

    – Ten sunbae, o którym mówiłem…

    Gdy rozpoczęła się przerwa, Sangwoo skorzystał z okazji, by porozmawiać z Jihye. Dziewczyna z uwagą go słuchała.

    – Kto?

    – Ten... Jang... Jaeyoung sunbae.

    – Och, tak, tak.

    – Myślę, że ma dziewczynę.

    Po wyrzuceniu z siebie tych słów Sangwoo poczuł się zakłopotany. Tym, czego Jihye oczekiwała, było pytanie, ale kiedy programista się nad tym zastanowił, uznał, że stwierdzenie będzie idealnym sposobem, by uniknąć bezpośredniego wypytywania. Jednak gdy je wypowiedział, nie był o tym przekonany. Na szczęście Jihye nie wydawała się tym przejmować.

    – Z tego, co wiem, to nie – odpowiedziała z uśmiechem.

    Ciekawość Sangwoo została łatwo zaspokojona. Jednak dziewczyna sama z siebie kontynuowała:

    – Minęło trochę czasu, odkąd Jaeyoung oppa zerwał z tą, z którą spotykał się w zeszłym roku. Skończyła już studia prawnicze. Jest naprawdę ładna, pochodzi z dobrej rodziny i jest geniuszem. Doskonała partia.

    Informacje, o które chłopak nawet nie prosił, pojawiały się jedna po drugiej.

    – Skąd to wiesz? – wyrwało mu się.

    – Sprawdziłam ich media społecznościowe. Poza tym od czasu do czasu słyszę plotki.

    – Jakie plotki?

    Usta Jihye znów zaczęły się poruszać. Kiedy Jang Jaeyoung miał dwadzieścia lat, pewna agencja zasugerowała mu, by został aktorem. Przez jakiś czas pracował nawet jako model. Dziewczyna, z którą spotykał się na pierwszym roku, została teraz sławną piosenkarką. Wszystkie te informacje należały do tych, których Sangwoo wcale nie musiał znać. Jihye w końcu zamilkła, podczas gdy Sangwoo w zamyśleniu na nią spojrzał.

    – To nie tak, że jestem nim zainteresowana – zastrzegła natychmiast studentka. – Ale moja przyjaciółka bardzo go lubi, więc ciągle o nim opowiada.

    – Naprawdę? Dlaczego go lubi?

    – Ponieważ jest niesamowicie przystojny.

    No owszem, z tym Sangwoo mógł się zgodzić.

    – I wysportowany.

    Ta informacja była również zgodna z prawdą, sądząc po popisach na deskorolce.

    – No i ma też świetną osobowość.

    Z ust studentki padło stwierdzenie, z którym chłopak w żadnej mierze nie mógł się zgodzić.

    – Nie sądzisz, oppa? – zapytała Jihye po ujrzeniu sceptycznej miny chłopaka. – Powinieneś wiedzieć, skoro jesteście tak blisko.

    – Wcale nie jesteśmy blisko.

    Wykluczone. Aczkolwiek ostatnio student, którego Sangwoo tytułował w myślach draniem, sadystą, szumowiną i obdarzał go wieloma innymi mało pochlebnymi epitetami, istotnie stał się wyraźnie miły. W głowie informatyka wyświetlały się tylko ekstremalne określenia, których nie mógł wyartykułować przy Jihye.

    – No tak, kiedyś się wściekałeś i zabroniłeś mi o nim mówić. Dlaczego teraz…?

    Sangwoo zamierzał udawać, że tego nie dosłyszał. Na szczęście dokładnie w tym momencie pojawił się profesor, uwalniając go od konieczności udzielenia odpowiedzi.

 

    Return 0;

    Po skończonych zajęciach nadszedł czas lunchu.

    – Ach, i co? Pomogło? Mam na myśli przegrodę i zatyczki do uszu – zapytała nagle Jihye, podczas gdy Sangwoo pakował książki i piórnik.

    – Niestety, nie zadziałało.

    Parawanik zamienił się w wachlarz, w domu Sangwoo miał siedem puszek kawy, a zatyczek do uszu użył jeden jedyny raz.

    – Och, przepraszam.

    Jednak nie było to przecież coś, za co Jihye powinna przepraszać. Winę za to ponosił najbardziej irytujący facet pod słońcem. Sangwoo pomyślał, że przecież w zamian za jej rady obiecał poczęstować ją posiłkiem. Nawet jeśli nie były tak pomocne, jak się spodziewał, obietnica była obietnicą. Sangwoo wyjął z portfela bon na lunch i położył go na jej biurku.

    – Dlaczego dajesz mi kupon na posiłek?

    – Powiedziałem ci przecież, że cię kiedyś poczęstuję.

    – Musisz spełnić tę obietnicę osobiście! Co to jest?!

    – Użyj tego, by dostać darmowy posiłek w naszej kantynie.

    Sangwoo wstał i chwycił plecak, natomiast Jihye włożyła talon do jego kieszeni.

    – To nie w porządku, oppa. Nie o to mi chodziło. Proszę, poczęstuj mnie posiłkiem, kiedy będziesz miał na to ochotę. Zjedzmy wspólnie.

    Sangwoo przypomniał sobie, że dostał od niej makaron wart 23 500 wonów. Tak czy inaczej, chłopak podejrzewał, że Jihye nie byłaby zadowolona ze zwykłego jedzenia. Nie dość, że nie było ono tak drogie, to na dodatek jego smak z pewnością nie mógł równać się z jedzeniem z restauracji.

    – Rozumiem. W takim razie może następnym razem poczęstuję cię pizzą.

    – Naprawdę? Jesteś pewien, że nie będzie to chleb czy coś podobnego?

    Myślałem, że jesteś miła, ale mam wątpliwości.

    Gdy szli w stronę stołówki, za ich plecami rozległ się krzyk:

    – Sangwoo!

    Istniała tylko jedna osoba, która mogła go tak nazwać. Sangwoo szybko obejrzał się za siebie. Facet, którego spodziewał się ujrzeć, istotnie znajdował się za nimi. Miał na sobie zielony płaszcz i dyszał jak po przebiegnięciu dłuższego dystansu.

    – Tutaj jesteś. Szukałem cię!

    – Dlaczego?

    – Jak to dlaczego? Miałeś ze mną zjeść.

    – Ja? – zdziwił się Sangwoo.

    To była dla niego nowość. Jaeyoung musiał pomylić go z kimś innym lub najwyraźniej źle coś zinterpretował. Informatyk ponownie się odwrócił i odszedł w kierunku kantyny z Jihye u boku.

    – Ach, Wydział Literatury Francuskiej.

    – Wow! Znów się spotykamy, oppa. Witaj.

    – Na to wygląda. Przedstawiliśmy się sobie wcześniej?

    – Jestem Ryu Jihye. Hehe! I nie musisz się przedstawiać, oppa. Jesteś tak sławny, że nie sposób cię nie znać.

    Sangwoo próbował zwiększyć dystans do nich, ale szybko podążali za nim. Mimowolnie słyszał więc ich rozmowę.

    – Ty i Sangwoo dobrze się dogadujecie, Jihye hoobae-nim, prawda? Ostatnio byliście razem w naszej restauracji.

    – Tego dnia spotkaliśmy się po raz pierwszy. Sangwoo oppa był tak miły, że pomógł mi nieść ciężkie pudło, więc... Niechcący włożyłam do kartonu za dużo książek. Powinnam była wziąć to pod uwagę przy pakowaniu i rozłożyć ciężar na kilka pudełek. Nie musiałabym nosić wszystkiego na raz. Ech, chciałam zrobić to za jednym zamachem.

    Bla, bla bla, bla... Paplaninie Jihye nie było końca.

    Kolejka w restauracji mozolnie posuwała się do przodu.

    – Hahahaha! Jesteś taki zabawny, oppa. No tak. Moja przyjaciółka chciałaby dostać twój autograf. Czy mógłbyś mi go dać?

    – Ej, nie jestem żadnym celebrytą, więc po co komu mój autograf?

    W pewnym momencie Jaeyoungowi udało się przerwać monolog Jihye i ich rozmowa popłynęła wartkim strumieniem. Gdyby obserwował ich ktoś obcy, pomyślałby, że ta dwójka zna się od bardzo dawna. Czas niemiłosiernie się wlókł, kolejka posuwała się cal po calu, podczas gdy Sangwoo stał i słuchał tych papli. 

    Wyglądało na to, że będzie musiał zjeść posiłek w towarzystwie dwóch gaduł.

Tłumaczenie: Juli.Ann

Korekta: Baka / paszyma

    

Poprzedni 👈             👉 Następny