TT 7 YoL – Rozdział 10

 

Skoro mi nie ufasz…

 

    Tharn spędził całe popołudnie na przygotowywaniu obiadu dla Type’a. Zajmował się sprzątaniem mieszkania, wyobrażając sobie, że gdy jego partner wróci, zaniemówi na ten widok. Potem pomarudzi, że pewnie Tharn jest zmęczony, więc po co robi to wszystko za niego, ale jego oczy będą przepełnione radością, mimo że głos będzie brzmiał twardo.

    Tak więc po tym, jak przygotował niespodziankę dla żony, pojechał po niego do pracy. Przez całą drogę się uśmiechał, a gdy siadał w pobliżu gabinetu, by poczekać na ukochanego, miał w oczach migoczące gwiazdy, których światło nigdy nie słabło. Tak, Tharn siedział w kącie korytarza, czekając na Type’a i nie spuszczając wzroku z drzwi. Gdy tylko go zobaczył, wstał i ruszył w jego kierunku, prawie wołając go po imieniu. Jednak Type nie szedł w jego stronę, tylko podchodził do jakiegoś nastolatka. Był to trochę dziwny dzieciak. Tharn pomyślał, że to jeden z pacjentów, więc usiadł ponownie, nie chcąc przeszkadzać partnerowi w pracy. Myślał, że poczeka, aż ten skończy rozmawiać i zawróci do wyjścia, a wtedy wstanie i pozwoli mu się zobaczyć, ale... Type i chłopak odeszli.

    Na początku Tharn starał się o tym nie myśleć, ale gdy zobaczył spojrzenie nastolatka, stracił spokój, bo już wiele razy widział takie spojrzenia rzucane w kierunku jego chłopaka. Type nigdy nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo jest atrakcyjny. Nie obchodziło go to, że ludzie chcieli go poznać, że zakochiwali się w jego charyzmie. Nieodmiennie miał to gdzieś, dlatego Tharn zawsze odpuszczał. Ale teraz widział, że jego partner nie patrzył na tego chłopaka jak na nieważnego obcego. Jego zwykły tekst „Nie przejmuj się, to nie miało znaczenia” byłby dziś kłamstwem. To, co się działo, miało znaczenie dla Type’a!

    Czuł, że bliskość, jaką jego partner okazywał nastolatkowi, wykraczała poza zwykłe relacje z pacjentem. On zazwyczaj nie ukrywał swoich prawdziwych uczuć przed innymi, ale odkąd zaczął pracować, stopniowo nauczył się odpowiednio je okazywać. Tharn doskonale znał swoją żonę, wiedział więc, że coś się dzieje. W tym samym momencie do głowy przyszło mu imię. Faires!

    Będąc teraz dość daleko, Tharn nie mógł usłyszeć żadnego z nich, ale wiadomość, którą wcześniej wysłał mu Tar, by spieszył się z powrotem do domu, oraz głos, który słyszał, gdy zadzwonił do Type’a, wdarły się do jego umysłu. W końcu zdał sobie sprawę, że podczas choroby Type’a... ten dzieciak cały czas przy nim był.

    Tharn zmarszczył brwi, złość wypełniła jego klatkę piersiową, ale wciąż powtarzał sobie, że to nic...

    Nic między nimi nie ma. Musisz się uspokoić, Tharn. Znasz Type’a, jeśli będziesz impulsywny, to on będzie jeszcze bardziej impulsywny od ciebie.

    Tharn wstał i ukradkiem poszedł za nimi. Nie wiedział, czemu się skrada, czemu nie podchodzi otwarcie do własnego chłopaka i nie pyta, co się dzieje, tylko próbuje zobaczyć, co wydarzy się dalej.

    Długo zamierzasz się tak skradać, Tharn? Przecież poszedłeś za nimi aż na parking!

    Mężczyzna próbował się uspokoić, ale myśl o tym, że Type wsiada do cudzego samochodu i odjeżdża, rozpaliła ogień w jego piersi. Właściwie dlaczego czaił się jak obcy? Był mężem Type’a, na litość boską! Zamierzał więc krzyknąć, ale…

    Bang!

    – Hej, Faires!

    Odgłos ciała uderzającego o jakiś przedmiot i głos Type’a krzyczący imię chłopca zabrzmiały szczególnie szokująco dla Tharna, który zacisnął pięści, bo upewnił się już co do tożsamości nastolatka. Poznał też, że Type brzmiał na zaniepokojonego. Nie widział, co się dzieje, więc podszedł bliżej i nagle… zamarł w szoku na widok tego, co zobaczył.

    Ten, którego kochał najbardziej na świecie, całował kogoś innego.

    W tym momencie jego wściekłość sięgała zenitu. Ogień płonący w klatce piersiowej, oczy szeroko otwarte w gniewie, złość rozchodząca się po całym ciele… Czuł, że to ciało nie należy do niego, a jego zdrowy rozsądek się rozpada.

    Jedyne, czego chciał, to uderzyć Type’a w twarz i krzyknąć:

    – To ja, twój mąż!!!

    Jedyne, co czuł, to złość. Jego umysł stał się pusty. W tym momencie nie wiedział, co robi, jego ciało zareagowało przed umysłem, gdy rzucił się na Type’a, krzycząc i nie chcąc słuchać żadnych wyjaśnień. Nagle przypomniał sobie wszystkie swoje miłosne porażki.

    Nigdy wcześniej nie spotkał prawdziwej miłości. Od momentu, kiedy zaczął lubić mężczyzn, prócz Sana wszystkie jego związki były gówniane! Był zdradzany, odrzucany, oszukiwany… Wszystko to utwierdzało go w przekonaniu, że nigdy w życiu nie spotka prawdziwego uczucia. Aż znalazł Type’a…

    Kochał go już od siedmiu lat. Siedem lat był zakochany i myślał, że Type nigdy nie będzie taki jak tamci. Myślał, że Type kocha tylko jego, że nigdy nie zwiąże się z nikim innym, że Tharn może zaufać jego miłości do siebie.

    Nie miał pojęcia, skąd wzięła się ta złość ani co zrobił. Chciał tylko, by Type zrozumiał, jak bardzo zabolało go serce, gdy zobaczył, jak ta dwójka się całuje. Nie obchodziły go już uczucia Type’a! Wiedział, że powinien się uspokoić, jeśli nie chce wywołać wojny, ale nie mógł już tego znieść. Bolesne wspomnienia go przytłaczały, a ta chwila…

    Tharn kompletnie stracił rozum.

    Siła, z jaką Type uderzył go w twarz, była niczym w porównaniu z bólem jego serca. Chciał się odegrać, chciał sprawić, żeby Type’a bolało tak samo jak jego! Ale nie mógł, nie miał nawet siły podnieść pięści. Jedyne, co mógł zrobić, to patrzeć z bólem i głośno przesłuchiwać partnera.

    – Nie mów mi tylko, że za każdym razem, gdy nie ma mnie w domu, jesteś taki!

    Nie chciał wątpić w Type’a, nie chciał o tym myśleć, ale to, co zobaczył na własne oczy, wystarczyło, by wybuchł. I tylko zastanawiał się, co zrobiłaby ta dwójka, gdyby nie wkroczył, żeby im przerwać.

Był tak wściekły! Tak wściekły, że nikt nie mógł go powstrzymać, i teraz miał dwa wyjścia. Jedno to zostać tam i walczyć, aż niebo się zawali, a drugie to odejść i zmierzyć się z pustką w domu… I sam już nie wiedział, co wybrać.

 

    Bum!!!

    Tharn wrócił do domu, zatrzasnął za sobą drzwi...

    Dom był pusty, nie było w nim śladu po człowieku, który powiedział, że tu porozmawiają.

    – Dokąd poszedłeś?!

    Z wcześniejszych doświadczeń wiedział, że Type pewnie poszedł gdzieś indziej, żeby się uspokoić. Dopiero teraz Tharn utonął w złości i smutku. Jego ryk wściekłości odbijał się echem po mieszkaniu, a pięści gruchotały, gdy szalał po kuchni.

    Bang! BANG!!! BANG!!!

    – Kurwa! Dupek! Type mnie zdradził!

    Garnek z potrawą, nad której przyrządzeniem spędził całe popołudnie, został zmieciony z kuchenki. Zupa rozlała się wszędzie, garnek uderzył o podłogę i odbił się od niej z rozdzierającym uszy hałasem. Jedzenie i zastawę, rozstawioną na przygotowanym stole, Tharn zrzucił jednym ruchem.

Przy każdym oddechu jęczał jak uwięzione zwierzę, przyłożył sobie rękę do serca.

    – Type… – wyszeptał imię kochanka, a serce bolało i kradło powietrze, próbując go udusić. – Nie zdradziłeś mnie, prawda? Masz tylko mnie, tak jak ja mam tylko ciebie… Prawda? Nie zdradziłeś mnie, prawda?

    Tylko jedna osoba mogła odpowiedzieć na to pytanie. Na pytanie, które było zbyt trudne dla Tharna i pokonało jego ciało. Mężczyzna osunął się na krzesło.

 

***

    – Uspokój się! Musisz się uspokoić, Type! Uspokój się, użyj głowy, nie daj się ponieść emocjom! – Type przekonywał samego siebie raz po raz, siedząc w małym ogródku obok basenu i sali gimnastycznej. Starał się opanować wściekłość, żeby nie wybuchnąć, nie narazić na niebezpieczeństwo ludzi wokół. Nie chciał też wrócić do domu w złości, by znowu nie pokłócić się z Tharnem. Teraz, kiedy obaj są tak wkurzeni, czekałaby ich straszna awantura.

    – Uspokój się. Wiesz, że on nie chciał tego powiedzieć.

    Ale słowa Tharna o tym, że mu nie ufa, wciąż krążyły wokół niego, a ręce trzęsły mu się ze złości na tę myśl. Tak, ręce trzęsły się Type’owi tak bardzo, bo najbliższy mu człowiek nie ufał mu.

    Type nie pamiętał już, kiedy doświadczył takiego bólu. Nie czuł się tak źle chyba od dnia, w którym poznał Tharna. Wtedy, mimo że ze sobą walczyli, partner nigdy nie powiedział, że mu nie ufa. Teraz jednak kilkoma słowami sprawił, że lata ciężkiej pracy straciły znaczenie. Nawet jeśli Tharn nie miał dokładnie tego na myśli, nie powiedziałby tak, gdyby czegoś takiego nie czuł.

    – Czy ja wydaję się mu taki niestały i niepewny?

    Type przeczesywał włosy, zaciskał zęby, przygryzał sobie policzki. W jego piersi wciąż płonął ogień. Chciał krzyczeć, chciał wrzeszczeć na Tharna, żeby cały świat to słyszał, ale powtarzał sobie, że musi się uspokoić. Ma być spokojny.

    Impulsywność była diabłem, który wszystko by zepsuł.

    Rozsądek podpowiadał mu, że to Faires oszalał, a on był jedynie krótkowzroczny. Popełnił błąd, bo był nieostrożny, ale jeśli trzeba kogoś obwiniać, to tego niemoralnego bachora!

    A gdyby sam nie był zaniepokojony i nie martwił się o to, że Fairesowi stanie się krzywda – najpierw przez to, co mu powie, a potem przez uderzenie – nie skończyłby wyzywany i obrażany przez własnego męża.

    – To wszystko przez ciebie, ty gnojku! – Type przeklął cicho. Miał ochotę biec z powrotem na parking i skopać tego szczyla, aż nie będzie mógł wstać, tylko że teraz były ważniejsze sprawy…

    Co słychać u tego wkurzonego faceta w domu?

    – Nie ma co tu siedzieć i karmić komary, nie da się uciec od rzeczywistości. – W końcu Type powiedział sobie prawdę i wstał ze zdecydowaną miną, gotowy na ciężką walkę, bo tak czy inaczej, to nie mogło się łatwo skończyć.

    Wystarczyło powiedzieć mu, że ten pocałunek to był wypadek…

 

    Type wziął głęboki oddech, po czym przekręcił klucz w zamku i zgrzytnął zębami, wchodząc do mieszkania.

    – Tharn, ty po prostu musisz to robić, prawda?

    W mieszkaniu było ciemno, jakby nikogo w nim nie było, ale Tiwat wiedział, że Tharn musiał już wrócić. Po prostu, skoro wypowiadał mu wojnę, to nie zapalił lampy.

    Klepnął więc włącznik na ścianie i pomieszczenie natychmiast się rozświetliło, a wtedy to zobaczył.

    – Coś ty zrobił?!

    Zazwyczaj schludne i zadbane mieszkanie wyglądało jak pobojowisko. Podłoga w salonie była usłana poduszkami i ubraniami, które – tego Type był pewien – znajdowały się wcześniej w koszu na pranie.

    Tharn siedział na kanapie, a u jego stóp stały dwie puste puszki po piwie. W dłoni trzymał trzecią. Wszędzie był kosmiczny bajzel. Gdy Type rzucił szybkie spojrzenie w stronę kuchni, zauważył, że ona też wygląda, jakby przeszło przez nią tornado.

    – To moja sprawa, co robię.

    Po usłyszeniu odpowiedzi Tharna spokojniejszy już Type znów poczuł złość.

    – Tharn, ty draniu! Musiałeś taki być, co?!

    Wracając do domu, Tiwat miał nadzieję, że Tharn też już się trochę uspokoił, ale on wciąż płonął z wściekłości. Z jego oczu bił chłód, gdy krzyknął:

    – Czego ode mnie chcesz?! Czego ty ode mnie chcesz?! Co mam zrobić po tym, jak zobaczyłem, że zabawiasz się z kimś innym? Ty mi powiedz! Powiedz mi, co mam zrobić.

    – Ty pojebany… – Type naprawdę chciał przekląć partnera, ale w porę się powstrzymał i wziął głęboki oddech. – To był wypadek! To nie ja całowałem tego dzieciaka, to on pocałował mnie siłą!

    Chciał, żeby Tharn zrozumiał, że dzieciaki w wieku Fairesa bywają impulsywne i niewdzięczne. I że nawet jeśli chłopak chciał się do niego zbliżyć, to on go nigdy nie przyjmie.

    Ale Tharn tylko szydził i śmiał się:

    – Type, którego znam, nie byłby na tyle głupi, by dać się pocałować!

    – Nie jestem głupi, a już na pewno nie jestem tak głupi jak ty! Totalny debil! Dlaczego nie słuchasz moich wyjaśnień?!!!

    Wcześniej Type czuł, że jest wystarczająco spokojny, że wyciszył swój gorący temperament, ale kiedy usłyszał, jak Tharn mówi o nim w ten sposób, nie mógł się powstrzymać, by nie krzyknąć, próbując przywrócić mu zdrowy rozsądek.

    Tak, to była jego wina! Był nieostrożny, ale smarkacz mówił, że go boli, a Type jako lekarz musiał sprawdzić uraz! Przecież sam był kiedyś sportowcem i gdy ktoś z jego drużyny doznawał kontuzji, on był pierwszym, który śpieszył z pomocą!

    Tharn całkowicie zignorował jego wyjaśnienia, przez co Type poczuł się bezsilny. Czuł, że jego dobre intencje i uczucia zostały uznane za nic niewarte.

    – Posłuchaj mnie, pacanie! To mój pacjent! Widziałem, jak upadł. Musiałem mu pomóc. Ty widząc, że ktoś upadł, nie pomógłbyś mu? Poza tym ten dzieciak może już nigdy nie wrócić do uprawiania sportu. Dlatego mu pomogłem! A on nagle przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Ja nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy! – Type powiedział to głośno i bez oddechu.

    Jego klatka piersiowa falowała ze złości, oczy błyszczały straszną furią, gdy patrzył na mężczyznę trzymającego w ręku puszkę z piwem, który wyglądał, jakby słuchał go uważnie.

    Pacanie, chociaż raz bądź mądry!

    Zobaczył, jak Tharn bierze głęboki oddech i…

    – Wpuściłeś go do naszego domu, prawda?

    – …

    Pytanie Tharna sprawiło, że Type na chwilę zaniemówił i tylko patrzył, jak ręka drugiego mężczyzny coraz mocniej ściska puszkę z piwem.

    – Dlaczego o to pytasz?

    – Odpowiedz mi! – Ton Tharna był tak poważny, tak strasznie poważny, że Type musiał odpowiedzieć:

    – Kiedy byłem chory…

    Bang! BANG!!!

    – Jak mogłeś wpuścić go do naszego domu?!!!

    Type nie mógł uwierzyć, że Tharn rzucił puszką z piwem. Ta uderzyła w przeciwległą ścianę, prawie trafiając go w twarz.

    – Przyszedł mnie odwiedzić…

    – Nie masz prawa sprowadzać tutaj swoich kochanków!

    Niezależnie od tego, w jakim nastroju był Tharn, gdy to powiedział, dla Type’a… Cóż, to było za dużo. Wybuchł!

    – Jak mogłeś coś takiego do mnie powiedzieć?! – Type z furią chwycił Tharna za kołnierz i szarpnął go w swoją stronę. Całe jego opanowanie wyparowało, oczy wypełniły się łzami, patrząc z niedowierzaniem. W głowie mu się nie mieściło, że Tharn powiedział coś tak bardzo krzywdzącego. Nie zdawał sobie sprawy, że partner zamierza dalej wcierać sól w jego rany:

    – A co? Trafiłem tam, gdzie boli?!

    – Ty sukinsynu!!! – Type uniósł pięść, chcąc rozwalić Tharnowi twarz.

    Jego oczy zdawały się płonąć ogniem, który mógłby zniszczyć wszystko, ale w końcu odsunął rękę, mocno popchnął Tharna i zrobił kilka kroków do tyłu.

    – Skoro tak bardzo mi nie ufasz… – Type zacisnął dłonie i wypowiedział słowa, o których sądził, że nigdy ich nie powie. Tym razem jednak naprawdę nie mógł już więcej znieść. – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli spędzimy trochę czasu osobno.

    Wtedy Tharn zrobił kilka kroków w tył, patrząc na niego jak oniemiały.

    – Type…

    – Skoro mi nie ufasz, wyniosę się teraz… Nie chcę cię widzieć.

    Czując bezwład i ciężar własnych stóp, poszedł do sypialni, chwycił kilka ubrań i wepchnął je do plecaka. Nie zwracał uwagi, czy Tharn idzie za nim, czy nie. Chciał tylko jak najszybciej się stąd wydostać.

    – Czyli chcesz sobie pójść i być z tym dzieciakiem?!!! – Tharn wszedł do sypialni i złapał Type’a za ramię. Gdy ten obejrzał się za siebie, zobaczył jego wściekłą twarz i przerażające oczy.

    Zacisnął zęby, a potem krzyknął:

    – Puść!

    – Nie puszczę! Nie zgadzam się na rozstanie, Type, i masz mnie słuchać! Nie zgadzam się na rozstanie! Nie zgadzam się na rozstanie!!!

    Type z całej siły wyrywał rękę, nie dbając o to, że paznokieć Tharna rozorał mu ramię do krwi.

    – Nie powiedziałem, że zrywamy! Powiedziałem tylko, że robimy sobie przerwę.

    – Nie jestem głupi. Nie myśl, że nie wiem, co masz na myśli, mówiąc o przerwie!!! Chcesz iść do tego gnojka, po prostu powiedz! Jeszcze z nim przecież nie sypiasz! Nie sypiasz z nim!!! Powiedz to!!!

    Wracając do domu, Type myślał, że jego słowa uspokoją Tharna, ale nie zadziałały. Tharn był już tak wściekły, że nic do niego nie docierało.

    Myślisz, że spałem z Fairesem, gdy nie było cię w domu?! Myślisz, że…

    Spojrzał na osobę, którą najbardziej kochał, ale którą właśnie najbardziej zranił. Nie negował, nie przyznawał się, nie zaprzeczał. Po prostu patrzył na Tharna bez wyrazu. Był tak rozczarowany, że zdołał jedynie odpowiedzieć słabym głosem:

    – Skoro uważasz, że jestem kimś takim… Jak sobie życzysz.

    Skończył mówić, wepchnął ostatnią sztukę odzieży do plecaka i przełożył go przez ramię.

    Bang!

    – Zabraniam ci mnie porzucać. Zabraniam ci do niego iść!!!

    To był pierwszy raz, kiedy Tharn użył wobec Type’a przemocy. Perkusista szarpnął go i rzucił nim o drzwi szafy, a chłopak krzyknął:

    – Puść mnie!

    – Nigdy nie pozwolę ci mnie zostawić! – Z tymi słowami Tharn przysunął usta do szyi Type’a, niemal do krwi wgryzając się w jego złocistą skórę.

    Tiwat przez sekundę pomyślał, jak bardzo na to czekał, jak bardzo byłby szczęśliwy, gdyby to działo się w innej sytuacji. Jednak to, co robił teraz Tharn, łamało mu serce. Był zdruzgotany i nie obchodziło go już nic.

    Bam!!!

    Uderzył plecakiem w głowę Tharna, który potknął się i upadł, a Type krzyknął:

    – Idź do diabła, dupku!!!

    Odwrócił się i wybiegł z pokoju, nie dbając o to, czy pobił Tharna na śmierć, czy nie, nie dbając o to, czy partner odczuwał ból, czy nie.

    Type nigdy więcej nie chciał widzieć jego twarzy! Nie chciał widzieć jego wściekłej twarzy pełnej nieufności, nigdy nie chciał słyszeć żadnych lekceważących uwag na temat jego rzekomej zdrady.

    Próbuje mną rządzić. Próbował ze mną… Myśli, że może rozwiązać wszystkie problemy w łóżku!

    Jego wściekłość sięgnęła zenitu. I stało się coś, czego nigdy by się nie spodziewał… Rozpłakał się.

    Łzy? Skąd one się wzięły?

    Type nie wiedział, dlaczego właściwie krople łez wciąż spadały jedna po drugiej jak koraliki z zerwanego sznurka… Nie wiedział, dlaczego płacze. Po prostu wyciągnął dłoń i otarł twarz. Przyspieszył kroku, a gdy w końcu wyszedł z budynku, przystanął, bo nie wiedział, dokąd iść. Podniósł rękę i wezwał taksówkę, opuszczając to smutne miejsce jak najszybciej.

    Dlaczego był taki smutny?

    Dlaczego płaczesz za tym dupkiem, który nie chce słuchać twoich wyjaśnień? Dlaczego? Type, dlaczego sobie na to pozwalasz? Dlaczego?!

 

***

 

    – Kla, podaj mi spodnie.

    – P’No, po prostu zostań tak! To takie sexy!

    – Nie sądzę, że to jest sexy! Myślę, że to jest zbyt podniecające…

    W luksusowym apartamencie, w którym mieszkał dziedzic firmy farmaceutycznej, Techno zakrywał swoje intymne części ciała obiema rękami, rumieniąc się ze wstydu i czując irytację z powodu własnej głupoty.

    Nie mógł tego inaczej wynagrodzić Kla, kiedy ten narzekał, że od tygodnia nic nie robili? Zawsze za szybko miękł…

    ‘No, czy ty postradałeś zmysły? Jesteś tak uległy, że założyłeś na siebie stringi! Trochę chłodno tam na dole. Junior i jego jaja były ledwo zakryte od przodu, ale ciężko było wytłumaczyć odkrytą resztę.

    Techno przeklął Kla za to, że wpadł na tak głupi pomysł.

    Zwariowałeś? Nikomu nie pokażę swojej dupy!

    Oczywiście niezależnie od tego, jak bardzo Techno prosił Kla, żeby podał mu parę spodni, facet siedzący na kanapie był obojętny. Podziwiał jego urodę z zadziornym uśmiechem, uznając włosy na łydkach partnera za seksowne jak cholera, a jego spojrzenie… Jakby nie było nawet tych stringów…

    Próbujesz mnie przelecieć samym wzrokiem?!

    – P’No, chodź tutaj i pozwól mi się przytulić.

    Szczerze mówiąc, ‘No nie chciał do niego podchodzić tak ubrany, ale wiedział, że i tak to zrobi.

    Dzyń! Dzyń! Dzyń!

    O cholera! Właśnie w chwili, gdy wszystko szło po myśli Kengkli, rozległ się dzwonek do drzwi. Mężczyzna przeklął intruza, który przeszkodził im w takim momencie. Techno zaś uśmiechnął się, zrobił trzy szybkie kroki do tyłu, po czym odwrócił się i wszedł do sypialni.

    – Masz gościa, więc pójdę założyć spodnie.

    Było więc po wszystkim, a Kengkla – wielki i zły wilk – z całego serca „pozdrawiał” tego przy drzwiach.

    – Kto idzie? Jeśli to nic ważnego, obiecuję przeklinać was, aż zwątpicie w swoje życie!

    Mimo że był bezlitosny, wstał, żeby otworzyć drzwi – z mocnym postanowieniem, że nawet jeśli będą to jego rodzice, pozbędzie się ich w dwie minuty i wróci do molestowania żony. Jednak gdy drzwi się otworzyły, Kla natychmiast się zirytował:

    – Dlaczego moje życie jest takie gorzkie!

    Tak jest, w drzwiach stał jego odwieczny wróg… Type.

    To on stanął na drodze jego miłości i to przez niego ‘No uciekał przed wielkim, złym wilkiem więcej razy, niż był w stanie zliczyć.

    – Gdzie jest Techno?

    – Nie tutaj.

    – Dobra, więc wejdę i poczekam.

    Cholera! On zawsze wie, kiedy kłamię!

    Kengkla westchnął i patrzył, jak wróg wdziera się do jego domu.

    Ale… Jeśli wzrok go nie myli, to Type wyglądał teraz jakoś dziwnie.

    – Wszystko w porządku?

    – A co? Martwisz się o mnie?

    – Gdybyś nie był przyjacielem mojej żony, nie przejmowałbym się tobą – odpowiedział ponuro, a Type tylko zaśmiał się nisko, co zabrzmiało bardzo dziwnie nawet dla uszu Kla.

    – Tak?

    – Och, P’Type, co jest aż takie ważne? Nie mogę uwierzyć, że przyszedłeś z tym do mnie. – Podczas gdy chłopak próbował dopytać, co trapi Tiwata, zarumieniony Techno wyszedł z pokoju i głośno przywitał się z przyjacielem, zastanawiając się nad tym samym.

    Type spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela i powiedział ostatnią rzecz, którą właściciel mieszkania chciał usłyszeć:

    – ‘No, mogę tu zostać na kilka nocy?

    – Nie…

    – Tak, oczywiście! Możesz zostać tyle nocy, ile chcesz. Prawda, Kla?

    – Nie… – Kengkla przełknął tylko ślinę, bo jego żona zgodziła się tak szybko i patrzyła na niego z taką nadzieją, że jak mógł odmówić? Żonie, która go kocha i jest mu posłuszna we wszystkim.

    Mógł tylko zazgrzytać zębami i odpowiedzieć:

    – Phi, jeśli chcesz…

    A w jego wnętrzu mały człowieczek rzucał przedmiotami i warczał: „Type, nienawidzę cię! Nienawidzę cię!!!”.

Tłumaczenie: Baka

Korekta: Juli.Ann & paszyma

Poprzedni 👈             👉 Następny