SE [Tom 4] – Rozdział 19.2

Autor: NoveLove_BL lipca 24, 2024

SE [Tom 4] – Rozdział 19.2

<1> Exception

Jaeyoung otworzył oczy i podniósł telefon, by wyłączyć alarm. Zegar na ekranie – ze zdjęciem jedzącego makaron mężczyzny w tle – wskazywał godzinę 7:30. Projektant rzucił komórkę na koc i odwrócił się w stronę leżącego obok Sangwoo, po czym przytulił się do niego, obejmując go w talii. Chwilę później ucałował jego szyję. Uśpiony partner jedynie lekko zmarszczył brwi, ale się nie obudził. Zawsze kładł się spać 0:30 i budził się o 8:30. Spał jak kamień i nie byłby w stanie się ocknąć, nawet gdyby podniesiono go z łóżka.

Jaeyoung wstał po 10 minutach tulenia się do ukochanego. Ubrany jedynie w bokserki, starannie zamknął za sobą drzwi i udał się pod prysznic. Gdy się ubrał, skierował się do kuchni. Otworzywszy szeroko lodówkę, wyjął z niej piersi z kurczaka, jajka oraz warzywa i położył je na stole. Odkąd zamieszkali razem, starszy z nich rozwinął w sobie zamiłowanie do gotowania, natomiast młodszy do fotografii. W chwili, gdy Jaeyoung zaczął smażyć na patelni jajka, Sangwoo – przecierając oczy – wyszedł z sypialni.

– Mój hyung odwiedził mnie dziś w moim śnie.

– Co takiego ci się śniło?

– Nie mogę ci nawet o tym opowiedzieć, to zbyt… brudne. – Po tych słowach chłopak skierował się do łazienki. Kiedy Jaeyoung skończył przygotowywać sałatkę, usmażył omlet i położył kurczaka na grillu, Sangwoo wszedł z powrotem do kuchni. Był już kompletnie ubrany w dżinsy i czarną koszulkę z długim rękawem, ale jego włosy były jeszcze mokre.

– Dobrze spałeś, hyung? – zapytał, siadając przy stole.

Jaeyoung przytaknął, stawiając na stole trzy talerze. Po napełnieniu szklanek mlekiem usiadł naprzeciw Sangwoo i dłońmi podparł brodę.

Student wziął łyk, po czym włożył do ust kawałek omleta, zastanawiając się, dlaczego partner przygląda się mu podczas jedzenia. Dla Choo Sangwoo spożywanie śniadania było po prostu procesem uzupełniania energii.

Jaeyoung chciał nakarmić swoją rzadką, piękną czarną mambę wszystkim, co było najsmaczniejsze. Zupełnie jakby był rodzicem dbającym o swoje dziecko. Pomyślał nawet o zrobieniu zdjęcia, jednak porzucił tę myśl, przypomniawszy sobie, że w galerii miał ponad 30 zdjęć tej samej kompozycji. W chwili, gdy jego oczy spotkały się z oczyma Sangwoo, tamten zapytał:

– Nie zamierzasz jeść?

– Taki mam zamiar.

– Pospiesz się i zjedz. Spóźnisz się.

– Hmm… Mam kłopot, bo nie mogę oderwać od ciebie oczu.

Jaeyoungowi, spoglądającemu w twarz Sangwoo, nie umknął brak uśmiechu chłopaka. W trzecim miesiącu ich związku nadszedł czas, by Jaeyoung się uspokoił, ale było wręcz przeciwnie. Stawał się coraz bardziej wrażliwy na każdy, nawet najmniejszy gest ze strony Sangwoo. Był w stanie rozpoznać każdy jego nastrój, słuchając wyłącznie jego oddechu.

Starszy z nich chwycił widelec i zaczął jeść. Kiedy jego talerz był już niemal w połowie pusty, usłyszał pytanie Sangwoo:

– Wypiłeś wczoraj sok z marchwi?

– Cóż…

– Nie słuchasz mnie. Mówiłem ci, żebyś go wypił.

Odkąd w zeszłym miesiącu Jaeyoung wspomniał, że ma nieco nadwrażliwe oczy, jego ukochany codziennie przygotowywał dla niego pół litra marchewkowego soku. Cały problem polegał na tym, że ten napój niezbyt dobrze smakował. Pierwsze dwa lub trzy razy poruszony jego gestem Jaeyoung wypijał wszystko, ale później wymyślał różne wymówki, a sok wylewał.

– Wyrzuciłeś?

– …

– Nie szkodzi. Przygotuję ci świeży – kontynuował rozmówca spokojnym głosem, po czym włożył do ust ostatni kawałek pomidora. – Dziękuję za posiłek.

Po tych słowach informatyk wstał ze swojego miejsca. Odłożywszy naczynia do zlewu, podszedł do partnera, po czym pochylił się i pocałował go w policzek. Mimo że nie było to naturalne, spontaniczne okazywanie uczucia, lecz raczej wyuczony nawyk, Jaeyoung nie potrafił przestać się uśmiechać. Owinął rękę wokół talii Sangwoo, ale ten szybko mu się wywinął i poszedł do łazienki, by umyć zęby. Po skończonym posiłku nieco rozżalony Jaeyoung sprzątnął ze stołu.

Nie chcę, żebyśmy się rozdzielali.

Zawsze po śniadaniu obaj równocześnie opuszczali mieszkanie. Jaeyoung skończył zmywać i przygotował się do wyjścia. W łazience było nieco tłoczno, kiedy dwóch mężczyzn przebywało w niej równocześnie. Po umyciu zębów Sangwoo zarzucił plecak na ramię, a kiedy wiązał sznurówki, Jaeyoung założył mu na głowę starą bejsbolówkę, z którą student nie rozstawał się od czasów liceum. A kiedy informatyk wstał, projektant objął go od tyłu i przytulił.

– Mam urwać się z pracy?

– …

– Mógłbym pójść z tobą na uczelnię.

Na wyszeptane mu do ucha słowa Sangwoo poczerwieniał.

– Muszę jechać rowerem. Chcesz, żeby było mi niewygodnie*?

(* Biedny Sangwoo ma na myśli, że z erekcją będzie miał trudności z jazdą na rowerze)

Przytuliwszy go jeszcze ciaśniej, Jaeyoung wymruczał:

– Gdzie czujesz tę niewygodę, pacjencie? Myślę, że natychmiast poczujesz się lepiej, gdy tylko dam ci zastrzyk. Dlaczego nie zdejmiesz spodni i nie pozwolisz mi cię zbadać?

– Nonsens!

Sangwoo wywinął się z jego objęć i otworzył drzwi. Zimne, jesienne powietrze uderzyło w ich twarze, kiedy opuścili mieszkanie. Stanąwszy przed windą, Jaeyoung poprawił sweter Sangwoo i przyciągnął chłopaka do piersi, a następnie pochylił głowę i lekko pocałował go w usta. Informatyk objął go za szyję i pogłębił pocałunek. Podczas gdy mężczyźni wymieniali namiętne pocałunki, drzwi windy otworzyły się, a Sangwoo rozstał się z ustami partnera i wszedł do środka, jakby nic się nie stało.

To było takie złe. Mogliby wrócić do domu i – machnąwszy ręką na spóźnienie – pobawić się w sypialni. Albo chociaż odesłać windę raz czy dwa, żeby móc delektować się pocałunkami. Jaeyoung poczuł się rozczarowany.

– Nie zamierzasz wsiąść?

Projektant szybko postąpił naprzód, ponieważ było oczywiste, że Sangwoo wyjdzie z budynku pierwszy, jeśli on za nim nie pójdzie. Student mruknął coś niezrozumiałego, po czym nacisnął przycisk parteru.

– Jak ja, do cholery, mam w tym stanie wsiąść na rower? – pomstował Sangwoo.

– Istnieje na to doskonałe rozwiązanie.

– W ogóle mi się to nie podoba. Tobie to łatwo mówić. Masz elastyczny harmonogram pracy, ale ja nie mogę zmienić godzin wykładów. Nie zapominaj, że jestem studentem.

– Co chcesz, żebym robił? Nie zapominaj, że jestem twoim chłopakiem.

– Co ty mówisz?

Kiedy drzwi windy się otworzyły, Sangwoo sprawdził godzinę i odszedł w stronę stojaka dla rowerów. Jaeyoung przyglądał się mu z wyraźnym żalem. Zanim ruszył, student odwrócił lekko głowę i na pożegnanie rzucił:

– Będę jechał.

– Do zobaczenia.

– Eeee… Dbaj o siebie, hyung.

– Miłych zajęć. Ciesz się lunchem, ucz się ciężko – odpowiedział, a kolejne słowa wypowiedział jedynie w myślach: – Nie patrz na nikogo innego i myśl o mnie.

Pożegnawszy swojego studiującego chłopaka, młody mężczyzna skierował się na parking. Gdy dotarł do firmy, udał się na spotkanie. Po skończeniu zadania sprawdził pocztę i wysłał kilka maili. Kiedy dochodziła pora lunchu, Jaeyoung wyjął komórkę, której nie dotykał od kilku godzin.

Ryu Jihye: Nic się dzisiaj nie działo, ale nie mogę zjeść posiłku z Sangchoo.